Co czyni mięso halal / dozwolonym do spożycia?

Czy kiedyś zastanawiałeś się co czyni mięso halal lub haram, poza oczywistą haram wieprzowiną? Muzułmanie jak i nie-muzułmanie często nie zrozumieją dokładnie co to znaczy, że mięso jest HALAL czyli dozwolone. Znalazłam świetny artykuł, którym chciałabym się z Wami dzisiaj podzielić.

„Kiedyś zostałem zapytany przez nie-muzułmańskiego profesora, co czyni mięso halal, ale nie wiedziałem jak to wyjaśnić i byłem nieco zakłopotany, więc dałem mu tylko ogólną odpowiedź mówiąc, że wymawiamy modlitwę przed cięciem, które sprawia, że ​​staje sie ono halal. Przejrzałem potem kilka hadisów i artykułów pisanych przez uczonych muzułmańskich, i wreszcie zrozumiałem. Wyjaśnię to Wam w naukowy sposób in sza Allah.

Co czyni MIĘSO HALAL LUB Haram?

Jest to nieodprowadzona krew, która zanieczyszcza mięso, co sprawia, że jest ono dla nas zabronione (​​haram).

Nie-muzułmańscy rzeźnicy całkowicie odcinają głowy zwierzęcia, w wyniku czego połączenie między mózgiem a sercem jest stracone; stąd serce przestaje pompowac krew niemal natychmiast, nie ma więc ciśnienia by pozbyć się krwi z ciała. Powoduje to zastój krwi w żyłach i tętnicach jak i zanieczyszczenie mięsa. Naukowo jest udowodnione, że krew jest jednym z najlepszych pożywek do wzrostu bakterii. Spożywanie mięsa skażonego krwią sprawia, że ​​ludzie bardziej podatni są na infekcje i bóle stawów. (Bóle stawów z powodu wysokiego poziomu kwasu moczowego we krwi.)

Więc jaki jest HALAL sposób?

My muzułmanie nie odcinamy głowy całkowicie, ale zamiast tego, przecinamy główną żyłe (żylę szyjną) najpierw. Ta żyła zawiera krew żylną pod wysokim ciśnieniem, która bezpośrednio łączy się z przedsionkiem serca bez ingerencji. Ta metoda uboju zachowuje połączenie między mózgiem i sercem, które umożliwia dostarczenie transmisji neuronowych. To natomiast utrzymuje serce przy pompowaniu (biciu), aż krew jest odprowadzona całkowicie z każdej żyły i tętnicy w organizmie, dzięki czemu mięso staje się halal (dozwolonym) i tym samym czyste. SUBHANALLAH.

Zatem co sprawia, że ryby są HALAL, nawet jeśli nie zostają ubite w niniejszy sposób?

Allah (SWT) stworzył rybę w taki sposób, że w momencie gdy ryba jest usunieta z wody, cała krew w jej organizmie jest przekierowywana do części zwanej nagłośni (epiglottis) w ustach ryby, która zmienia się na jasny czerwony kolor wskazując tym samym, że krew jest odprowadzona, a mięso jest czyste, SUBHANALLAH.”

---

PYTANIE: Mieszkam w kraju niemuzułmańskim, czy mogę jeść tutaj mięso, jeśli nie wiem czy jest halal?

Odpowiedz: Chwała Allahowi, Panu Światów i błogosławieństwo i pokój z naszym Prorokiem Muhammadem, Jego rodziną i Towarzyszami.

Jeśli mieszkasz w kraju muzułmańskim, mięso, które znajdziesz na rynku i które pochodzi ze zwierząt ubitych przez muzułmanina jest dla ciebie dozwolone. Aczkolwiek mięso, które znajdujemy w kraju muzułmańskim i które zostało sprowadzone z kraju socjalistycznego lub pogańskiego […] jest zabronione.

Z drugiej strony, jeśli mięso jest importowane z krajów ludzi Księgi, wówczas nie ma zastrzeżeń odnośnie jedzenia go, jeśli uboju zwierząt dokonano w sposób zgodny z szariatem. Allah mówi (interpretacja znaczenia):

<<Dzisiaj są wam dozwolone dobre rzeczy (at-tajjibat); dozwolone wam jest pożywienie Ludzi Księgi; a wasze pożywienie jest im dozwolone.>> (Koran 5:5)

Jeśli muzułmanin wie, że zwierzęta zostały zarżnięte w nielegalny sposób, np. przez porażenie prądem, zaduszenie lub uderzenie w łeb, nie powinien jeść tego mięsa. Allah mówi (interpretacja znaczenia):

<<Zakazane wam jest: al-majta (padlina), krew i mięso świni; to, co zostało złożone w ofierze w imię innych niż Allaha; i to, co zginęło od zaduszenia lub silnego ciosu, lub na skutek upadku lub pobodzenia i to, które pożarł (częściowo) dziki zwierz – chyba że zdołaliście je zabić według rytuału – i to, co zostało złożone w ofierze na kamiennych ołtarzach.>> (Koran 5:1)

Jeśli człowiek nie posiada wiedzy o tym w jaki sposób w danym kraju dokonuje się uboju zwierząt lub wie, że większość ludzi w danym kraju zabija zwierzęta poprzez porażenie prądem lub zaduszenie, wówczas nie jest mu dozwolonym jedzenie mięsa takich zwierząt, ponieważ to, co niedozwolone bierze przewagę nad tym, co dozwolone.

Centrum fatw pod nadzorem dr Abdullaha al-Faqih

Prawo spadku w islamie

Pewna brytyjska muzułmanka, po krótkim porównaniu zobowiązań finansowych i praw kobiet w islamie, stwierdziła: „Islam nie potraktował kobiet niesprawiedliwie, lecz szczodrze”. [B. Aisha Lemu and Fatima Heeren, Woman in Islam (London: Islamic Foundation, 1978) str. 23]

Jedną z najważniejszych różnic pomiędzy islamem a chrzescijanstwem, są ich nauki do dziedziczenia majątku zmarłego krewnego przez kobiety. Podejście biblijne zostało zwięźle opisane przez rabina Epsteina: „Zgodnie z trwałą oraz nieprzerwaną tradycją od czasów biblijnych, kobietom, żonom oraz córkom nie przysługuje żadne prawo sukcesji do majątku rodzinnego. Kobiety z danej rodziny uznawane były za część majątku i tak samo pozbawione przynależnych praw spadkowych jak i niewolnik”.

Chociaż, dzięki uchwale Mosaica córki zostały podpuszczone do udziału w spadku, w sytuacji, gdy nie było spadkobierców w linii męskiej, żona nadal była takich praw pozbawiona. [Epstein, op. cit., str. 175]

Dlaczego kobiety uznawano za część składową majątku? Rabin Epstein odpowiada: „Są one własnością, przed małżeństwem – ojca, po zawarciu związku małżeńskiego męża”. [Epstein, op. cit., str. 175]

Biblijne zasady udziału w spadku określone są w Księdze Liczb 27:1-11. Żonie nie przysługuje żaden udział w majątku męża, podczas gdy ten ma pierwszeństwo w stosunku do majątku swojej żony, nawet przed synami. Córka może dziedziczyć tylko w przypadku braku spadkobierców płci męskiej. Podczas gdy ojcu przynależą się prawa do spadku, matka jest z niego całkowicie wyłączona. Utrzymanie wdów oraz córek, zależne było od potomków płci męskiej. Oto dlaczego wdowy oraz osierocone dziewczynki znajdowały się najczęściej pomiędzy najbiedniejszymi członkami społeczności żydowskiej.

Chrześcijaństwo podążało tą samą drogą przez długi okres czasu. Zarówno prawo kościelne jak i cywilne, odmawiało córkom praw do dziedziczenia ojcowizny na równi z braćmi. Co więcej, żony pozbawione były ich całkowicie. Ta niesprawiedliwość miała miejsce aż do końca wieku XIX. [Gage, op. cit., str. 142]

Pomiędzy pogańskimi Arabami, przed islamem, prawa do dziedziczenia przynależały wyłączenie mężczyznom. Koran obalił te niesprawiedliwe obyczaje i nadał kobietom prawa do udziału w spadku:

Mężczyznom przypada część tego, co pozostawili rodzice i krewni; i kobietom przypada część tego, co pozostawili rodzice i krewni. Czy to będzie mało, czy dużo, to jest udział obowiązujący prawnie. (Koran, 4:7)

Muzułmanki matki, żony, córki oraz siostry otrzymały prawo do dziedziczenia tysiąc trzysta lat wcześniej, zanim Europa odkryła, że takie prawa w ogóle istnieją. Zasady podziału spadku to temat bardzo rozległy z wieloma szczegółowymi uregulowaniami (Koran, 4:7,11,12,176).

Ogólną zasadą jest, iż udział kobiety równa się połowie udziału mężczyzny, za wyjątkiem takich sytuacji w których matka otrzymuje udział równy udziałowi ojca. Ta ogólna zasada, interpretowana z pominięciem innych praw dotyczących kobiet oraz mężczyzn może wydawać się niesprawiedliwa. Ażeby zrozumieć jej racjonalne przesłanki, należy wziąć pod uwagę fakt, iż zobowiązania finansowe mężczyzn w islamie, znacznie przewyższają zobowiązania kobiet (zob. „Własność żony”). Pan młody musi zapewnić pannie młodej posag. Staje się on jej własnością, nawet w przypadku gdy zostanie rozwiedziona. Panna młoda nie ma obowiązku wręczenia jakichkolwiek prezentów przyszłemu mężowi. Co więcej, muzułmański mąż, musi utrzymywać swoją żonę i dzieci. Żona z drugiej strony, nie jest zobowiązana do jakiejkolwiek pomocy w tym zakresie. Jej majątek oraz zarobki są jej własnością, za wyjątkiem tego co dobrowolnie przekaże mężowi.

Co więcej, musimy podkreślić, iż islam silnie doradza wstępowanie w związki małżeńskie, stoi też na ich straży. Namawia młodych do zawierania małżeństw, odradza rozwody, i nie uznaje celibatu za cnotę. Zatem, w prawdziwie muzułmańskim społeczeństwie, życie rodzinne jest normą, a samotność rzadkim wyjątkiem. Dlatego też, większość zdolnych do małżeństwa kobiet oraz mężczyzn jest zamężnych bądź żonatych. W świetle tych faktów, łatwo ocenić, że mężczyzna – muzułmanin, ma o wiele więcej zobowiązań finansowych niż kobieta – muzułmanka, dlatego też zasady udziału w spadku mają za zadanie wyrównanie braku równowagi, w celu uniknięcia walki klas czy płci w wolnym społeczeństwie.

---

Zrodło

Opracowanie: J. Hashem

Własność żony

Nieważne jak bardzo bogata jest żona, nie jest ona zobowiązana do wspomagania męża w utrzymaniu rodziny, chyba że sama dobrowolnie dokonuje takiego wyboru. Małżonkowie dziedziczą po sobie. Co więcej, kobieta zamężna w islamie, zatrzymuje osobowość prawną oraz swoje panieńskie nazwisko. [Leila Badawi, „Islam”, in Jean Holm and John Bowker, ed., Women in Religion (London: Pinter Publishers, 1994) str. 102]

Wszystkie trzy religie podzielają niewzruszony pogląd co do istoty funkcjonowania rodziny i życia rodzinnego. Zgadzają się również, że głową rodziny jest mężczyzna. Tym nie mniej, religie różnią się w kwestii zakresu owej „władzy”.

Według tradycji judeochrześcijańskiej, w przeciwieństwie do islamu, mąż w sensie dosłownym „obejmuje żonę na własność”. Pozycja męża w tradycji żydowskiej opiera się na koncepcji własności, tak jak jest to w przypadku niewolnika [Louis M. Epstein, The Jewish Marriage Contract (New York: Arno Press, 1973) str. 149]

Koncepcja ta spowodowała pojawienie się podwójnych standardów w przepisach prawnych dotyczących kwestii cudzołóstwa oraz umożliwienia mężowi kwestionowania zobowiązań poczynionych przez żonę. Odmawiała ona również prawa żonie do zarządzania swoim   majątkiem i zarobkami,  żydówka wychodząc mąż traciła nam nimi jakąkolwiek kontrolę.

Rabini zastrzegali prawo męża do zarządzania własnością żony jako następstwo obejmowania kobiety w posiadanie w momencie zawarcia małżeństwa. „Ponieważ objął  w posiadanie kobietę, czyż nie wynika z tego że objął również w posiadanie jej majątek?” oraz „Ponieważ nabył kobietę, nie powinien nabyć również jej własności?” [Swidler, op. cit., p. 142] W tym stopniu, małżeństwo powodowało że najbogatsze kobiety zostawały w rzeczywistości bez grosza. Talmud opisuje sytuację finansową żony w następujący sposób:

„W jaki sposób kobieta może cokolwiek posiadać; cokolwiek należy do niej, należy do jej męża? Co jest jego jest jego, co jest jej, jest jego również… Jej zarobki i to co znajdzie na ulicy również należą do niego. Przyrządy domowe, nawet okruchy chleba na stole, są jego. Jeśli zaprosi ona gościa do domu i nakarmi go, okradać będzie  męża swego .” (San. 71a, Git. 62a)

Faktem jest, że majątek żydowskiej kobiety miał przyciągać kandydatów na męża. Żydowska rodzina wyznaczała córce udział w majątku ojca, który używany był jako posag w przypadku małżeństwa. To posag właśnie sprawiał, że córki były dla żydowskich ojców niemile widzianym problemem. Ojciec musiał wychowywać córkę przez lata a potem przygotować ją do małżeństwa poprzez m.in. zapewnienie znacznego posagu. W ten sposób kobieta w żydowskiej rodzinie była zobowiązaniem, a nie cennym nabytkiem. [Epstein, op. cit., str. 164-165]

To zobowiązanie właśnie wyjaśnia dlaczego narodziny córki nie były witanie radością w starych społeczeństwie żydowskim (zobacz rozdział „haniebne córki”). Posag pod warunkiem najmu był podarunkiem ślubnym dla pana młodego. Mąż sprawował kontrolę nad posagiem, jednak nie mógł go sprzedać ani roztrwonić. Panna młoda traciła nam nim kontrolę w momencie zawarcia małżeństwa. Co więcej, oczekiwano od niej, iż wszystkie dochody z jakiejkolwiek pracy przekaże mężowi, co miało zrekompensować kosztu jej utrzymania, które było obowiązkiem męża. Kobieta mogła odzyskać swoją własność w dwóch przypadkach: rozwodu lub śmierci męża. W przypadku śmierci żony, mąż po niej dziedziczył. W przypadku śmierci męża, żona odzyskiwała swoje przedmałżeńskie wiano, aczkolwiek nie miała prawa do jakiejkolwiek części majątku męża. Trzeba również dodać, że pan młody musiał przekazać narzeczonej podarunek małżeński, jednak był nadal faktycznym jego właścicielem tak długo jak długo trwał związek małżeński. [Epstein, op. cit., str 12-113. Zob. też Priesand, op. cit., str. 15]

Chrześcijaństwo, całkiem do niedawna, podążało tą samą ścieżka. Obydwie religie oraz władze cywilne w rzymskim imperium (po Kontantynie) stawiały warunek zawarcia umowy własności w celu uznania małżeństwa. Rodziny oferowały córkom rosnące posagi, co powodowało, że mężczyźni mieli zwyczaj żenić się młodo, rodziny z kolei odkładały małżeństwa córek na później niż było to w zwyczaju. [James A. Brundage, Law, Sex, and Christian Society in Medieval Europe ( Chicago: University of Chicago Press, 1987) str. 88]

Prawo kanoniczne stanowiło, że żona uprawniona była do odzyskania  posagu w przypadku rozwiązania małżeństwa, chyba że winna była cudzołóstwa. W tym przypadku, prawo do posagu należało do męża. [James A. Brundage, Law, Sex, and Christian Society in Medieval Europe ( Chicago: University of Chicago Press, 1987) str. 480]

Pod prawodawstwem kanonicznym i cywilnym w chrześcijańskiej Europie i Ameryce mężatce nie przysługiwało prawo własności aż to późnego XIX, wczesnego XX  wieku. Prawa kobiet w  prawodawstwie angielskim, zostały zebranie i opublikowane w 1632 roku. Te prawa włączały: „To co posiada mąż stanowi jego własność. To co posiada żona jest własnością męża”. [R. Thompson, Women in Stuart England and America (London: Routledge & Kegan Paul, 1974) str. 162]

Żona nie tylko traciła prawo własności po zawarciu małżeństwa, traciła również swoją  osobowość. Żadna jej czynność nie miała mocy prawnej. Jej mąż mógł zakwestionować jakąkolwiek transakcję czy podarunek przez nią wręczony i ustanowić go nielegalnym. Osoba z którą kobieta zawarła jakąkolwiek umowę traktowana była jak kryminalista biorący udział w oszustwie. Co więcej, mężatka nie mogła pozywać w swoim własnym imieniu ani zostać pozwana, nie mogła pozwać swojego męża. [Mary Murray, The Law of the Father (London: Routledge, 1995) str. 67] Kobieta zamężna traktowana była w oczach prawa jak dziecko. Żona  należała do męża i z tego powodu traciła prawo własności, swoją osobowość prawną i nazwisko panieńskie. [Gage, op. cit., str. 143]

Islam, od siódmego wieku n.e., nadał kobietom zamężnym odrębną osobowość prawną, której judoechrzescijański Zachód pozbawiał je do niedawna. W islamie, panna młoda i jej rodzina nie byli w żadnym przypadku zobowiązani do zabezpieczenia wiana i wręczenia go panu młodemu. Kobiety w muzułmańskiej rodzinie nie miały żadnych zobowiązań. Kobieta jest szanowana przez islam i nie musi wręczać podarunków, aby przyciągnąć potencjalnych kandydatów na męża. To pan młody zobowiązany jest do wręczenia podarunku, który stanowi własność kobiety i ani pan młody, ani rodzina panny młodej nie mają nad nim żadnej kontroli, nie są też uprawnieni do jakiekolwiek w nim udziału. W niektórych współczesnych społeczeństwach muzułmańskich, nie jest niczym niezwykłym posag w wysokości stu tysięcy dolarów w diamentach. [np. zob. Jeffrey Lang, Struggling to Surrender, (Beltsville, MD: Amana Publications, 1994) str. 167] Panna młoda utrzymuje własność nad podarunkami nawet jeśli mąż się z nią rozwiedzie. Mąż nie ma prawa do udziału w majątku żony za wyjątkiem tego co ta podaruje mu z własnej woli. [Elsayyed Sabiq, Fiqh al Sunnah (Cairo: Darul Fatah lile’lam Al-Arabi, wydanie 11, 1994), tom. 2, str. 218-229.] Koran wyraża swoją opinię w tej kwestii wyraźnie:

{I dawajcie kobietom wiana jako dar. Jeśli one jednak są dobre dla was i użyczą wam cośkolwiek z niego, to jedzcie to dla zdrowia i pomyślności.} (Koran, 4:4)

Żona sprawuje pełną kontrolę nad swoim majątkiem oraz zarobkami, a utrzymanie jej i dzieci jest obowiązkiem męża. [Abdel-Haleem Abu Shuqqa, Tahreer al Mar’aa fi Asr al Risala (Kuwait: Dar al Qalam, 1990) str. 109-112]

Pewnego razu amerykański sędzia w taki oto sposób skomentował prawa muzułmańskich kobiet: „Muzułmanka może wyjść za mąż dziesięć razy, jednak jej osobowości nie absorbują poszczególni mężowie. Jest odrębną planetą ze swoim imieniem i osobowością prawną.” [Amir H. Siddiqi, Studies in Islamic History (Karachi: Jamiyatul Falah Publications, wydanie 3, 1967) str. 138]

---

Zrodło

10 Błędnych opinii o Islamie

Czas na zdobycie wiedzy.

– Możesz wziąć tą butelkę Sriracha z górnej półki? – zapytała moja mama, gdy szłyśmy „etniczną” alejką naszego lokalnego sklepu. Było około 17.30, ojciec za chwilę miał wrócić z pracy a ja z mamą wybrałyśmy się po ostatnie składniki, których potrzebowałyśmy do obiadu. Kiedy czekałyśmy w kolejce żeby zapłacić za zakupy, usłyszałam za sobą głos:

– Próbujesz coś ukraść?

Odwróciłam się i zobaczyłam wysokiego, barczystego mężczyznę w czapce z daszkiem, wpatrującego się w moją mamę. Stałam tam, osłupiała, zastanawiając się, czy to jakiś jej znajomy, który próbuje być zabawny, albo chce zrobić jakiś dziwny dowcip.

– Chcesz coś wysadzić? Dlaczego to nosisz? – warknął ponownie, odnosząc się do hijabu i abai mojej mamy. W tym momencie wszyscy w zasięgu słuchu stężeli, a ja poczułam jak wypełnia mnie zażenowanie i panika. O co temu człowiekowi chodziło? Byłyśmy po prostu w sklepie, chciałyśmy dotrzeć do domu na czas, a ten mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie spotkałyśmy, postanowił po prostu nękać moją mamę.

Niestety to nie był odosobniony przypadek. Moja mama, może i drobna, ale nie miała nigdy problemu z bronieniem się; nie było też dla niej nowością bycie zaczepianą i nękaną ze względu na muzułmańskie ubrania. Jasno i elokwentnie wyjaśniła mężczyźnie swój religijny strój, poprosiła, żeby na nią nie krzyczał i szybko odesłała go skąd przybył.

Kiedy dorastałam, miałam wiele takich doświadczeń. Czy chodzi o dziwne spojrzenia na moją mamę czy żarty z mojego arabskiego imienia, życie muzułmanina w Ameryce po 9/11 nie jest najprzyjemniejszym uczuciem. Fakt, że popularne media przedstawiają nieustannie Muzułmanów w złym świetle powoduje, że ciężko jest wykonywać nawet najprostsze czynności, jak zakupy, czy przejście przez kontrolę bezpieczeństwa na lotnisku bez grubiańskich żartów lub niebezpiecznych założeń. Po zamordowaniu trzech, niewinnych Muzułmanów w Chapel Hill w tym roku stało się jasne, że stereotypy mogą prowadzić do tragicznych konsekwencji.

Na szczęście żyjemy w wieku technologii i łatwego dostępu do informacji. Nie zawsze musimy być ofiarami ignorancji i bolesnych stereotypów. Błędne opinie mogą być pokonane prostą, ale potężną rzeczą: wiedzą. Przedstawię teraz dziesięć najpopularniejszych błędnych opinii o Islamie i Muzułmanach, żeby pomóc przerwać błędne koło:

1. Muzułmanki nie mają żadnych praw.

To zdecydowanie kontrowersyjny i skomplikowany problem, ale jeden z moich ulubionych. Ważne jest, żeby uświadomić sobie różnicę między wpływami kulturowymi a kwestiami religijnymi. Wiele państw na świecie, włączając w to państwa muzułmańskie, mają kultury patriarchalne (takie, w których mężczyźni automatycznie stawiani są na piedestale w kwestii rządów), które często są społeczeństwami skonstruowanymi i ulegającymi wpływom tradycji, ról płci i zachowań danej kultury. Islam, jako religia jednak głosi równość płci. Jest wiele muzułmańskich kobiet, które wiele osiągnęły na polu nauki, rozrywki, sztuki i polityki- właśnie w tym roku, Ameenah Gurib-Fakim, profesor biologii, została prezydentem afrykańskiego państwa z większością muzułmańską, Mauritusa!

2. Muzułmanie czczą innego Boga.

Wielu ludzi sądzi, że Allah jest specyficznym dla Islamu bóstwem, ale tak naprawdę to po prostu słowo oznaczające „Bóg” po arabsku. Arabscy chrześcijanie używają nawet słowa Allah gdy odnoszą się, lub modlą do Boga. A ponieważ Islam jest religią abrahamową, Muzułmanie wierzą, że Allah jest tym samym Bogiem, do którego modlili się Jezus, Mojżesz i inni biblijni prorocy (pokój z nim).

3. Islam nie miesza się z innymi religiami.

Ponownie, trzeba rozróżnić zachowanie różnych kultur i politykę krajów, a faktyczną doktryną religijną. Islam jest religią abrahamową, a więc należy do jednej rodziny z Judaizmem i Chrześcijaństwem. Wszystkie trzy religie łączy wiele podobieństw, włączając ważne postaci, historyczne wydarzenia i duchowe wierzenia. Prawdę mówiąc Muzułmanie są religijnie zobowiązani do wiary w Jezusa, jako proroka od Boga. Było wiele takich okresów historycznych na środkowym wschodzie, gdzie Muzułmanie, Żydzi i Chrześcijanie żyli razem przez wieki.

4. Muzułmanie muszą się angażować w dżihad, znany także jako „święta wojna”.

Ta błędna opinia wywołała wielkie poruszenie zaraz po 9/11 i wciąż co jakiś czas się pojawia. Wielu ludzi uważa Dżihad za religijny plan prowadzenia wojny i jest często uznawany za powód skrajnego Islamskiego ekstremizmu. Jednak Dżihad wcale niekoniecznie oznacza świętą wojnę. Oznacza zwyczajny wysiłek dla Boga- przeważająca większość Muzułmanów jest nie agresywna i niesprawiedliwie wrzucona do jednego worka z ekstremistami. Dżihad dla większości Muzułmanów może zawierać wszystko, począwszy od noszenia chusty na głowie do szkoły, mimo bycia wyśmiewanym, po odkładanie pieniędzy na jałmużnę. Walka o religijne przekonania może być formą dżihadu, ale sam termin oznacza każdy wysiłek prowadzący do czynienia dobra.

5. Prawo Szariatu przejmuje Stany Zjednoczone.

Przy tym zawsze przewracam oczami. Prawo Szariatu jest teorią islamskiego prawa, wywodzącą się z liczących sobie wieki religijnych i historycznych tekstów, które zarysowują takie kwestie jak podział majątku po rozwodzie, legalność adopcji, etykietę społeczną, ekonomię i inne duchowe kwestie. Za każdym razem kiedy słyszę w mediach „prawo Szariatu” jest to zwykłe sianie paniki, które ma niewiele wspólnego z faktycznym prawem. Nie istnieje szeroko zakrojony pęd islamski, do wepchnięcia prawa religijnego w inne systemy polityczne.

6. Wszyscy Muzułmanie są Arabami.

To nie mogłoby być dalsze od prawdy! Z 1,6 miliarda Muzułmanów żyjących na świecie, ponad 60% z nich pochodzi z południowej i południowo wschodniej Azji, z Indonezją i Pakistanem będącymi największymi muzułmańskimi państwami. W Stanach Zjednoczonych największymi muzułmańskimi rasami są Afroamerykanie i Azjaci. Nie wszyscy Arabowie są muzułmaninami – wiele krajów arabskich ma dużą i starą populację Chrześcijan i Żydów.

7. Muzułmanki są zmuszone do zakrywania ciała.

Chociaż nauki Islamskie wymagają od kobiet skromny strój, jak bardzo kobieta się okrywa zależy już od niej. Różnice w ubiorze Muzułmanek są zarówno religijne (od zwykłych chust na głowę po pełne szaty) jak i kulturowe; bo każdy region ma swoje własne spojrzenie na skromny strój. Niestety wiele patriarchalnych społeczeństw wykorzystuje to i zmusza kobiety do zakrywania ciała w celu całkowitego ich podporządkowania.

8. Muzułmanie głodzą się przez cały miesiąc raz do roku.

To jest raczej nieporozumienie niż błędna opinia, ale zawsze mnie rozśmiesza, bo słyszę to co roku. Ramadan jest miesiącem w którym Muzułmanie biorą udział w licznych dobroczynnych i religijnych wydarzeniach, z czego najbardziej widoczny jest post od wschodu do zachodu słońca, mający na celu naukę pokory i docenienie dobrodziejstwa. Ale nie uwierzylibyście ilu spotkałam ludzi, którzy naprawdę myślą, że my nie jemy i nie pijemy przez cały miesiąc – nie prawda! Chociaż pościmy przez miesiąc, powstrzymując się od jedzenia i picia, to trwa tylko w godzinach dziennych, kończąc się zwykle ucztą o zachodzie słońca. A zbyt wielu ludzi przejada się i napada na lodówkę o 3 nad ranem.

9. Muzułmańscy mężczyźni są zachęcani do praktykowania poligamii.

Ta błędna opinia pojawia się często, ale krótki kontekst historyczny pomoże nam ją lepiej zrozumieć. Czternaście wieków temu, podczas powstania islamu struktury społeczne nie zapewniały kobiecie takiego samego wsparcia jak dzisiaj. Kobieta musiała wyjść za mąż nie tylko dla kwestii romantycznych, ale również dla opieki, domu i zatrudnienia. Prawo zezwalające Muzułmanom na poślubianie wielu kobiet było wyraźnie wprowadzone jako pomoc owdowiałym i rozwiedzionym kobietom w odzyskaniu statusu społecznego. Co ważniejsze, Muzułmanie są zniechęcani do poślubiania więcej niż jednej kobiety, jeśli nie mogą zapewnić im takich samych warunków emocjonalnych i finansowych. W wielu państwach muzułmańskich i nawet społeczeństwach muzułmańskich na zachodzie poligamia jest wzgardzana i uznawana za nieaktualną tradycję.

10. Muhammad ﷺ był założycielem Islamu.

Historycy mogą uznawać Wysłannika Muhammada ﷺ za tego, kto przedstawił Islam światu, ale Muzułmanie wierzą, że Islam jest tą samą wiadomością którą przekazywali Jezus, Mojżesz i inni prorocy biblijni. Dodatkowo Muzułmanie nie modlą się, ani nie wielbią Proroka Muhammada ﷺ; jest wyraźnie podkreślone, że był człowiekiem jak wszyscy inni.

Napisała: Hishaam Siddiqi; Tłumaczenie: Agata

Chcę zostać muzułmaninem – jak to zrobić?

Jeśli jesteś jednym z tych, którzy pytają: „Co powinienem zrobić by zostać muzułmaninem / muzułmanką?”, dzisiejszy wpis jest dla ciebie. Na wstępie omówmy:

Czym jest Islam i kim sa muzułmanie

Arabskie słowo „Islam” oznacza „poddanie się” i pochodzi od słowa „pokój”. Islam uczy nas, że aby osiągnąć prawdziwy spokój umysłu i prawość serca, musimy poddać sie Bogu i żyć zgodnie z Jego ujawnionym Boskim Prawem.

Islam nie jest nową religią jeśli chodzi o ‚poddanie się woli Bożej’, islam zawsze był jedyną akceptowaną religią przez Boga. Z tego powodu, islam jest prawdziwą ‚naturalną religią’ z tym samym odwiecznym przesłaniem przekazywanym nam przez proroków i posłańców przez wieki. Głównym przesłaniem wszystkich proroków było to, że jest tylko Jeden Prawdziwy Bóg i tylko Jego powinniśmy czcić. Pierwszym prorokiem był Adam a następni to Noe, Abraham, Mojżesz, Dawid, Salomon, Jan Chrzciciel, Jezus (pokój z nimi wszystkimi). Bóg mowił w świętym Koranie:

My nie wysłaliśmy przed tobą żadnego posłańca, któremu nie dalibyśmy objawienia: „Nie ma boga, jak tylko Ja! Przeto czcijcie Mnie!” (Koran, 21:25)

Jednakże prawdziwe przesłanie tych proroków zostało zgubione albo przekrztałcone po jakimś czasie. Nawet Tora i Ewangelia zostały sfałszowane i stąd zatraciły swoje możliwości kierowania ludzi we właściwym kierunku. Sześćset lat po Jezusie, Bóg ponowił zagubione przesłanie poprzednich proroków poprzez wysłanie Proroka Muhammada ﷺ z Jego Ostatecznym Objawieniem – Świętym Koranem dla całej ludzkości. Jako że Prorok Muhammad ﷺ był ostatnim prorokiem, sam Bóg obiecał zachować Jego ostatnie ujawnione słowa jako źródło wskazówek dla całej ludzkości aż do Dnia Ostatecznego.

Każdy ma teraz obowiązek wierzyć i postępować zgodnie z Jego Ostatecznym Objawieniem. Bóg Wszechmocny mówi w Koranie:

Posłaliśmy cię do wszystkich ludzi jako zwiastuna radosnej wieści i ostrzegającego. Lecz większość ludzi nie wie. (Koran,34:28)

A od tego, kto poszukuje innej religii niż islam, nie będzie ona przyjęta; i on w życiu ostatecznym będzie w liczbie tych, którzy ponieśli stratę. (Koran, 3:85)

Słowo „muzułmanin” znaczy ten który poddał się Bogu, niezależnie od jego rasy, narodowości czy pochodzenia etnicznego. Stąd każdy, kto jest gotowy poddać się woli Boga, kwalifikuje sie by zostać muzułmaninem / muzułmanką.

Jakie mam KORZYŚCI Z PRZYJĘCIA ISLAMU?

• Tworzysz bezpośrednią relację z Bogiem poprzez czczenie tylko Jego, bez potrzeby pośredników. Czujesz ten osobisty związek z Bogiem i masz świadomość, że On wszystko wie i jest tam aby ci pomóc.
• Zdajesz sobie sprawę z tego, że prawdziwym celem w życiu jest poznanie Boga i postepowanie według Jego przykazań.
• Jesteś obdarzony światłem, które prowadzi cię przez życie. Religia islamu daje ci rozwiązanie do wszystkich sytuacji, więc zawsze wiesz jak postąpić we wszystkich aspektach życia.
• Znajdujesz prawdziwe szczęście i wewnetrzy spokój.
• Przechodząc na islam przebaczone ci są wszystkie grzechy i zaczynasz nowe, pobożne i sprawiedliwe życie. Jako muzułmanka, gdy popełnisz odtąd błąd, powinnaś żałować przed Bogiem, który przebacza grzechy, których szczerze żałujesz. Nie ma żadnych pośredników, ani nikogo upoważnionego do słuchania spowiedzi.
• Jesteś zachowany od Ognia Piekielnego przed którym ostrzegali poprzedni prorocy.
• Najwiekszą korzyścią jest to, że muzułmanie mają obiecaną przez Boga nagrodę wieczną (Raj). Ci którzy tam wejdą, będą żyli wiecznie szczęśliwi bez chorób, bólu ani smutku. Bóg będzie zadowolony z nich a oni z Boga. Nawet ci, którzy będą mieszkać w najniższym poziomie Raju, będą mieć dziesięć razy lepiej niż na tym świecie i będą mieć wszystko to, czego zapragną. Zaprawdę w Raju są przyjemności których żadne oko nie widziało, żadne ucho nie słyszało, żaden umysł nigdy nie ogarnął. To będzie prawdziwe życie, nie tylko duchowe, ale też fizyczne.

JAK PRZYJĄĆ ISLAM – ŚWIADECTWO WIARY (SZAHADA)?

Zostanie muzułmaninem/muzułmanką to prosty proces. Wszystko co trzeba zrobić, to wypowiedzieć zdanie zwane „Świadectwem wiary (Shahada)” które brzmi następująco:

‚Asz-hadu la ilaha illa Allah, ła asz-hadu anna Muhammad rasul Allah’.

Te arabskie słowa oznaczają: ‚ja wyznaje, że nie ma innego Boga poza Jedynym Bogiem, a Muhammad jest Jego wysłannikiem’. Kiedy już wypowiemy to świadectwo wiary, przyjmując i rozumiejąc jego znaczenie, zostajemy muzułmaninem / muzułmanką.

Pierwsza część „Nie ma Boga poza Allahem” znaczy, że nie mamy prawa czcić nikogo poza Bogiem, że Bog nie ma żadnego towarzysza ani syna. Druga część „Muhammad jest jego Wysłannikiem” oznacza, że Muhammad ﷺ był Prawdziwym Prorokiem wysłanym przez Boga dla całej ludzkości.

Aby zostać muzułmaninem / muzułmanka należy również:

• wierzyć, że Święty Koran to spisane Słowo Boże, ujawnione przez Jego samego
• wierzyć, że Dzień Sądu (Dzień Ostateczny) jest prawdziwy i nadejdzie
• wierzyć w proroków jakich Bóg wysłał i księgi które objawił, i w Jego aniołów
• zaakceptować islam jako swoją religię (sposób na życie)
• nie czcić nic ani nikogo z wyjątkiem Boga

Nie jesteŚ odosobniona/y

Jeśli podąrzyłeś za powyższymi wskazówkami i sam przystąpiłeś do islamu, to bądź pewny, że nie jesteś sam. Tę samą drogę wybrało 1,7 miliarda ludzi. Gratulujemy Ci dobrej decyzji, witaj w islamie.

Masz WĄTPLIWOŚCI?

Niektórzy odwlekają swoje dołączenie do islamu mimo, że wierzą że jest to Prawdziwa Religia Boga, przez niektóre wątpliwości. Myślą o zmianie imienia, nauce arabskiego, poinformowaniu innych o swojej zmianie religii, znajomości z innymi muzułmanami, braku znajomości co jest dozwolone a co nie – jednak prawda jest taka: żadna z tych przekonywujących wymówek nie jest powodem do odwlekania przyjęcia islamu.

DLA TYCH KTÓRZY JESZCZE NIE PRZYJELI ISLAMU

Islam to prawdziwa droga do Boga. To co tworzy jedna religię przeważającą inne ideologie, to dowody jakie nam daje aby udowodnić swoja prawdziwość. Stąd niektórzy muszą na te dowody spojrzeć, zwarzyć je i podjąć świadomą decyzję. Niektórzy potrzebują szczerości w swoich dążeniach i przede wszystkim szukać pomocy u innych aby zostać naprowadzonym na właściwą drogę.

Jeżeli ktoś wciąż nie przyjął pełnej prawdy islamu, to powinien przyjrzeć się dowodom jakie nam daje islam. Islam oferuje nam nieoparte dowody prawdziwości i tego, że jest to jedyna religia, która ma całkowity sens.

Niektóre dowody islamu to: naukowe dowody zawarte w Koranie, cudy jakich dokonał prorok Muhammad ﷺ i przepowiednie jego przyjścia w poprzednich pismach, przepowiedziane wydarzenia wspomniane w Koranie które później nadeszły. Boska mądrość w prawie i naukach islamu pokrywa wszystkie aspekty życia.

Nasze życie wieczne zależy od tego jaką drogę wybierzemy w życiu doczesnym, dlatego walczmy o to na co zasługujemy.

Tłumaczenie: Islam bez tajemnic; Opracowanie: J. Hashem

Pięć filarów islamu

Islam jest ostatnim i ostatecznym przesłaniem od Boga dla całej ludzkości. Jest to wiara która jednoczy ludzi w oddawaniu czci tylko Jednemu Bogu, który nie ma partnerów, synów, świętych i relikwii posiadających Boże atrybuty… w Islamie 1 nie równa się 3. Jeden Bóg jest ponad czasem ludzkiej egzystencji, On się nie rodzi i nie umiera.

Allah (po arabsku, w języku objawienia), czyli Jedyny Bóg, jest tym samym Bogiem który na swoich Proroków wybrał Adama, Noego, Abrahama, Mojżesza, Jezusa, Muhammada ﷺ i innych Bożych Proroków (pokój z nimi wszystkimi).

Islam w przeciwieństwie do poprzednich objawień jest kierowany do całej ludzkości, gdyż wcześniejsi Prorocy np. Mojżesz i Jezus (pokój z nimi) byli wysłani do Narodu Żydowskiego.

filary Islamu

1. Świadectwo wiary – Szachada

„Składam świadectwo, że nie ma bogów poza Allah / Jednym Bogiem i składam świadectwo, że Muhammad jest wysłannikiem Jednego Boga.” 

„Aszhadu an la ilaha illa Allah, ła aszhadu anna Muhammad Rasul Allah”

To powinno być szczere wyznanie wiary płynące z serca. Znaczeniem tego oświadczenia jest przekonanie, że jedynym celem życia jest służyć i być posłusznym woli Jednego Boga, a cel ten osiąga się poprzez naukę i praktykę wiary przekazaną przez Ostatniego Proroka, Muhammada ﷺ.

2. Modlitwa – Salaah

Salaah to nazwa obowiązkowej modlitwy, która jest wykonywana pięć razy dziennie, i stanowi bezpośredni kontakt wiernego z Bogiem. (Ksiega Modlitwy darmowa e-ksiazka pdf) (Jak sie modlic w islamie)

3. jałmużna – zakat

Ważną zasadą islamu jest to, że wszystko należy do Boga, tak więc bogactwo jest utrzymywane przez człowieka w zaufaniu. Zakat to słowo które oznacza zarówno „oczyszczenie” jak i „wzrost”. Nasz majątek jest oczyszczany po przez odłożenie części pieniędzy dla osób potrzebujących, czyli dla społeczeństwa. Podobnie jak przycinanie roślin, co powoduje przywrócenie równowagi i zachęca do nowego wzrostu.

Zakat jest nie tylko procesem oczyszczającym własność, ale także oczyszczeniem serca z egoizmu i chciwości. To również oczyszczenie serca odbiorcy od zawiści i zazdrości. Zamiast nienawiści i niepokoju adoptuje dobrą wolę i ciepłe życzenie dla odbiorców udzielanej pomocy. To także uwalnia społeczeństwo od nadmiernego dobrobytu, nieufność i korupcji.

Każdy muzułmanin oblicza własny Zakat indywidualnie i robi to w stosunku do Boga we własnym sumieniu a nie przez innych ludzi czy instytucje. Wiąże się to z roczną opłatą w wysokości 1 / 40 (2.5%) kapitału własnego posiadanego przez pełen rok, z wyjątkiem takich pozycji, jak główne miejsce zamieszkania, środki transportu czy narzędzia do wykonywania pracy. Dystrybucja tej kwoty jest także zależna od nas. Może trafić to członków naszej rodziny, którzy są w potrzebie, lub zupełnie obcych muzułmanów.

Dana osoba może także dać tyle, ile komu chce i w dowolnym czasie (czynność ta jest nazywana Sadakah), i najlepiej jeśli jest robiona w tajemnicy, a nie na pokaz.

4. Post czyli as-saum

Każdego roku w miesiącu Ramadan, wszyscy muzułmanie poszczą od świtu do zmierzchu – powstrzymując się w tych godzinach od jedzenia, picia i stosunków seksualnych z małżonkami.

Ci, którzy są chorzy, osoby starsze, lub w drodze, i kobiety, które są w trakcie menstruacji, ciąży lub karmią piersią, mogą złamać post i nadrobić równą liczbę dni później w roku, jeśli są one zdrowe i zdolne. Dzieci zaczynają pościć (i przestrzegać modlitwy) od okresu dojrzewania, chociaż wiele z nich zaczyna wcześniej.

Mimo, że post jest korzystny dla zdrowia, to przede wszystkim jest metodą samooczyszczania i powściągliwości. Przez odcięcie się od ziemskich wygód, nawet na krótki czas, na czczo osoba koncentruje się nad celem w życiu, przez cały czas ze świadomością obecności Boga. Bóg mówi w Koranie: „O wy, którzy wierzycie! Jest wam przepisany post, tak jak został przepisany tym, którzy byli przed wami – być może wy będziecie bogobojni”. Tłumaczenie znaczenia Sura Al-Baqarah wers 183 (Ksiega Postu pdf – darmowa e-ksiazka)

5. pielgrzymka – hadż

Jest to obowiązkowe, aby odbyc pielgrzymkę do Mekki przynajmniej raz w życiu. Hadż jest obowiązkiem tylko tych, którzy są fizycznie i finansowo w stanie to zrobić. Niemniej jednak ponad dwa miliony ludzi przyjeżdża do Mekki każdego roku z każdego zakątka świata stwarzając unikalną możliwość aby te wszystkie narody spotkały się razem.

Co rok, Hadż rozpoczyna się ósmego dnia w dwunastym miesiącu kalendarza Islamskiego (lunarnego). Muzułmanie z różnych środowisk, z każdego zakątka świata zbierają się w Mekce w odpowiedzi na wezwanie Boga. Pielgrzymi noszą specjalne ubrania: 2 kawałki białego płótna, które znoszą rozróżnienie klasy społecznej i kultury, tak że wszyscy stoją równi przed Bogiem.

To z okazji Bożego rytuały rozpoczętego przez proroka Abrahama i jego syna Ismaila, którzy byli pierwszymi pielgrzymi do domu Boga na Ziemi Kaa’by. Obrzędy Hadż, które pochodzą od Abrahama, to obejście Kaa’by siedem razy, oraz siedmiokrotne pokonanie dystansu między wzgórzami Safa i Marła tak jak Hadżir (Hajir, żona Abrahama) która pozostawiona na środku pustyni szukała ratunku dla umierającego syna. Pielgrzymi później stają razem na rozległych wzgórzach i równinach Arafat (wielkie połacie pustyni poza Mekką) i biorą udział w modlitwie o Boże przebaczenie. Opis ten jest tylko wielkim skrótem/fragmentem rytuału który trwa 5 dni.

Zakończenie Hadż jest świętem, Eid Al Adha (święto ofiarowania), które celebruje się modlitwą i wymianą darów/prezentów w społecznościach muzułmańskich na całym świecie.

---

Polecamy również:

ISLAM – CZYM JEST ISLAM? KIM Są MUZUłMAMNIE?

Tłumaczenie i zalety Ajat Al-Kursi (Werset Tronu)

Oto Werset Sury Baqara (Krowa), numer 255 zwany Ajat Al-Kursî. Przypisywane są mu wielkie zalety, jako że autentyczny hadis opisuje go jako „najwspanialszy Werset w Księdze Allâha”.

اللَّهُ لاَ إِلَهَ إِلاَّ هُوَ الْحَيُّ الْقَيُّومُ لاَ تَأْخُذُهُ سِنَةٌ وَلاَ نَوْمٌ لَهُ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الأَرْضِ مَنْ ذَا الَّذِي يَشْفَعُ عِنْدَهُ إِلاَّ بِإِذْنِهِ يَعْلَمُ مَا بَيْنَ أَيْدِيهِمْ وَمَا خَلْفَهُمْ وَلاَ يُحِيطُونَ بِشَيْءٍ مِنْ عِلْمِهِ إِلاَّ بِمَا شَاءَ وَسِعَ كُرْسِيُّهُ السَّمَاو ;َاتِ وَالأَرْضَ وَلاَ يَئُودُهُ حِفْظُهُمَا وَهُوَ الْعَلِيُّ الْعَظِيمُ

Allâhu lâa ‚ilâha ‚illâ Hułal-Hajjul-Qajjûm; lâ ta’khudhuhû sinatun ła lâ nałm; lahu mâ fis-samâłâti ła mâ fil-‚ard; man dhâl-ladhî jaszfa’u ‚indahûu ‚illâ bi’indhnih; ja’lamu mâ bajna ‚ajdîhim ła mâkhalfahum ła lâ juhiitûna biszaj’im-min ‚ilmihî ‚illâ bimâ szâa’; łasi’a Kursî juhus-samâłaati łal-‚arda ła lâ ja’ûduhû hifdhuhumâ; ła Hułal-‚Alijul-‚Adhîm.

Przepiękna recytacja: http://www.quran411.com/ayatul-kursi.asp

Tłumaczenie znaczenia Ajat Al-Kursi (Werset Tronu):

Allah / Bóg – nie ma boga, jak tylko On – Żyjący, Istniejący! Nie chwyta Go ni drzemka, ni sen. Do Niego należy to, co jest w niebiosach, i to, co jest na ziemi! A któż będzie się wstawiał u Niego inaczej jak za Jego zezwoleniem? On wie, co było przed nimi, i On wie, co będzie po nich. Oni nie obejmują niczego z Jego wiedzy, oprócz tego, co On zechce. Jego tron jest tak rozległy jak niebiosa i ziemia; Jego nie męczy utrzymywanie ich. On jest Wyniosły, Ogromny! (Koran, 2:255)

Zalety wersetu Al-Kursi:

1. Werset ten jest najbardziej wzniosłym wersetem Świętego Koranu.
2. Czytelnik jest chroniony przed złymi skutkami dżinów od rana do wieczora i od wieczora do rana.
3. Jest równy jednej czwartej Koranu Kareem.
4. Ktokolwiek recytuje go po FARD Salaat (obowiązkowej modlitwie) będzie chroniony aż do następnego Salaat.
5. Dmuchanie go na jedzenie i picie przynosi błogosławieństwo i obfitość.
6. Jest większa niż niebiosa, ziemia, Jannah (Raj) i Jahannam (Pieklo).
7. Czytanie go po wejściu do domu, powoduje, że Szatan stamtąd ucieka.
8. Ten kto recytuje owy werset, jego dzieci, dom, bogactwo, nieruchomości i domy sąsiadów są bezpieczne.
9. Każdy, kto czyta go wraz z ostatnimi wersetami Sury Baqarah, Szatan nie wchodzi do jego domu na trzy dni.
10. Dżiny nie moga otworzyć żadnego naczynia, na którym jest ten werset wypowiedziany.
11. Złodziej nie zbliża się do recytatora.
12. Gdy recytowany wraz z ostatnimi wersetami Sury Baqarah, prośba recytatora nie zostanie bez uwagi.
13. Ktokolwiek wypowie go tuż przed spaniem na noc, jest chroniony aż do rana. Dwa anioły są wydelegowane do jego ochrony.
14. Kto recytuje go po każdym fard Salaat, zostanie nagrodzony wdzięcznym sercem, językiem wystawiającym Allah, nagrodą osoby, która ginie z powodu swoich przekonań religijnych, a także osoby prawdomównej.
15. Kiedy czyta go na swoje mienie i własności, Szatan do tego nie podchodzi. SubahanAllah!

‚Ubajj bin Ka’b powiedział, że Prorok ﷺ zapytał go o najwspanialszy Werset w Księdze Allâha, na co ten odpowiedział: „Allâh i Jego Wysłannik wiedzą lepiej.” Kiedy Prorok powtórzył pytanie kilkakrotnie, ‚Ubajj powiedział: „Werset (Âjat) Al-Kursî .”Prorok rzekł: „Gratuluje posiadanej wiedzy, Abu Al-Mundhir! Na Tego, Który w Swej Dłoni trzyma mą duszę! Ten Werset ma język i usta, którymi wychwala Króla (Allah) obok nogi Tronu.”^[3]

Abu Ajjub powiedział, że miał kilka daktyli i pewien demon (Ghûl^[4]) podbierał z nich, więc (Abu Ajjub) poskarżył się Prorokowi.

Prorok ﷺ powiedział: „Kiedy go zobaczysz, powiedz: ‚W Imię Allâha, odpowiedz Wysłannikowi Allâha!'” Abu Ajjub powiedział, że kiedy (demon) pojawił się ponownie, wypowiedział te słowa i złapał go. Ten błagał: „Już więcej nie przyjdę!”, więc Abu Ajjub go puścił. Abu Ajjub poszedł do Proroka, a on zapytał: „Co uczynił twój pojmany?” Abu Ajjub odparł: „Kiedy go schwyciłem, powiedział dwukrotnie: ‚Już więcej nie przyjdę’, więc puściłem go.” Prorok powiedział: „On wróci.”

Abu Ajjub powiedział: „Złapałem go dwa lub trzy razy, niemniej jednak za każdym razem (puszczałem, kiedy) przyrzekał, że nie wróci. Szedłem do Proroka, a on pytał: „Jakie są wieści o twoim pojmanym?” Mówiłem: „Złapałem go, a następnie puściłem, kiedy powiedział, że już więcej nie wróci.” Prorok mówił, że powróci. Pewnego razu, kiedy go złapałem, powiedział: ‚Puść mnie, a nauczę cię recytacji, która sprawi, że nie spotka cię żadna krzywda; jest to Werset (Âjat) Al-Kursî.’ Abu Ajjub poszedł do Proroka i opowiedział mu o tym, a ten rzekł: „To kłamca, aczkolwiek powiedział prawdę.”” W języku arabskim słowo ‚Ghûl’ odnosi się do dżinów pojawiających się nocą.^[5]

Abu Hurairah powiedział: „Wysłannik Allâha kazał mi pilnować Sadaqah (jałmużny) Ramadânu. Ktoś zakradł się do środka i zaczął nabierać żywność garściami. Złapałem go i powiedziałem: „Na Allâha, zabiorę cię do Wysłannika Allâha!” On powiedział: „Puść mnie, jestem potulny^[6], mam wiele osób na utrzymaniu i jestem w ciężkiej potrzebie.”

Puściłem go, a następnego ranka Wysłannik Allâha zapytał mnie: „Co uczynił wczoraj twój pojmany, Abu Hurairah?” Powiedziałem: „Wysłanniku Allâha! Skarżył się, że jest w potrzebie i ma wiele osób na utrzymaniu, więc zrobiło mi się go żal i puściłem go.” Wysłannik Allâha rzekł: „Zaprawdę, okłamał cię i przyjdzie ponownie.”

Uwierzyłem, że znów się pojawi, ponieważ Wysłannik Allâha powiedział mi, że wróci. Zatem, wyglądałem go. Kiedy (się pojawił i) zaczął kraść żywność garściami, złapałem go i powiedziałem: „Teraz naprawdę zabiorę cię do Wysłannika Allâha.” On powiedział: „Puść mnie! Jestem w ciężkiej potrzebie i mam na utrzymaniu wiele osób. Obiecuję, już więcej nie przyjdę.”

Zlitowałem się nad nim i puściłem go. Rankiem Wysłannik Allâha zapytał mnie: „Co uczynił w nocy twój pojmany, Abu Hurairah?” Odrzekłem: „Wysłanniku Allâha! Użalał się, że jest w ciężkiej potrzebie i ma wiele osób, które utrzymuje, więc zrobiło mi się go żal i uwolniłem go.” Wysłannik Allâha powiedział: „Zaprawdę, skłamał; przyjdzie ponownie.”

Czekałem na niego bacznie po raz trzeci, a kiedy (przyszedł i) zaczął kraść żywność garściami, złapałem go i powiedziałem: „Naprawdę, teraz zabiorę cię do Wysłannika Allâha, jako że to trzeci raz, kiedy przyrzekłeś, że nie wrócisz, a mimo to wróciłeś.” Ten powiedział: „Pozwól, że nauczę cię słów, dzięki którym Allâh obdarzy cię korzyścią.” Zapytałem: „Jakie to słowa?” On odpowiedział: „Kiedykolwiek udawać się będziesz na spoczynek, recytuj Werset (Âjat) Al-Kursî – Allâhu lâ ilaha illa Hułal-Hajjul-Qajjûm – do końca Wersetu. (Jeśli tak uczynisz), Allâh wyznaczy ci strażnika, który zostanie przy tobie i żaden szatan się nie zbliży się do ciebie do rana.”

Tak więc puściłem go. O poranku Wysłannik Allâha zapytał: „Co uczynił wczoraj twój pojmany?” Odrzekłem: „Wysłanniku Allâha! Oświadczył, że nauczy mnie słów, dzięki którym Allâh obdarzy mnie korzyścią, więc puściłem go.” Wysłannik Allâha zapytał: „Co to za słowa?” Odpowiedziałem: „Powiedział mi: ‚Kiedykolwiek udawać się będziesz na spoczynek, recytuj Werset (Âjat) Al-Kursî od początku do końca, Allâhu lâ ilaha illa Hułal-Hajjul-Qajjûm.‚ Potem powiedział: ‚(Jeśli tak uczynisz), Allâh wyznaczy ci strażnika, który zostanie przy tobie i żaden szatan się nie zbliży się do ciebie do rana.’ (Jeden z przekazicieli) wspomniał, że oni (Towarzysze) palili się do wykonywania dobrych uczynków. Prorok powiedział: „Powiedział prawdę, mimo, że jest kłamcą. Czy wiesz z kim rozmawiałeś przez trzy ostatnie noce, Abu Hurairah?” Abu Hurairah powiedział: „Nie.” On powiedział: „To był Szatan.”^[7]

Najwspanialsze Imię Allaha znajduje się w Wersecie al-Kursi

Asmâ’ bint Jazîd bin As-Sakan powiedziała: „Słyszałam, jak Wysłannik Allâha powiedział odnośnie dwóch Wersetów: [2:255] {Allâh! Nie ma boga, jak tylko On – Żyjący, Istniejący!} oraz [3:1-2] {Alif. Lâm. Mîm. Allâh! Nie ma boga; jak tylko On – Żyjący, Istniejący!} – „Zawierają najwspanialsze Imię Allâha.”^[8]

Dodatkowo, Abu Umâmah przekazał, że Prorok powiedział: „Najwspanialsze Imię Allâha, przez które, jeśli się Go poprosi, On odpowie na prośbę, znajduje się w trzech surach: Al-Baqarah, Âl `Imrân oraz Ta-Ha.”^[9]

Hiszâm bin ‚Ammâr, Khatîb (mówca, orator) z Damaszku (i jeden z przekazicieli w powyższym hadisie) powiedział: „Jeśli chodzi o (Surę) Al-Baqarah, to znajduje się ono (Imię Allâha) w [2:255] {Allâh! Nie ma boga, jak tylko On – Żyjący, Istniejący!}; w Âl-‚Imrân, zawarte jest w [3:1-2] {Alif. Lâm. Mîm. Allâh! Nie ma boga; jak tylko On – Żyjący, Istniejący!}; zaś w Surze Ta-Ha, znajduje się w [20:111] {Twarze korzą się przed Żyjącym, Trwającym!}.”

Werset al-Kursi liczy dziesięć pełnych zdań w języku Arabskim

1. Słowa Allâha: {Allâh! Nie ma boga, jak tylko On – Żyjący, Istniejący!} – mówią, że Allâh jest Jeden i jest Jedynym Panem całego stworzenia.

2. Słowa Allâha: {Żyjący, Istniejący} – zaświadczają o tym, że Allâh jest Wiecznie Żyjącym, Który nigdy nie umiera, Który utrzymuje wszystko i wszystkich. Wszelkie stworzenie potrzebuje Allâha i całkowicie od Niego zależy, podczas gdy On jest Najbogatszy, jest Tym, Który nie potrzebuje żadnego stworzenia. Podobnie Allâh mówi:{I z Jego znaków jest to, iż stoją mocno na Jego rozkaz niebo i ziemia.} [30:25].

3. Słowa Allâha: {Nie chwyta Go ni drzemka, ni sen.} – oznaczają: żaden brak, nieświadomość czy niewiedza nigdy nie ogarniają Allâha. Ściśle mówiąc, On jest świadom i kontroluje to, co zaskarbia sobie każda dusza, sprawuje doskonały dozór nad wszystkim, nic nie umyka Jego Wiedzy i żadna skryta sprawa nie jest dla Niego tajemnicą. Do Jego doskonałych Atrybutów należy to, że nigdy nie zapada w drzemkę ani nie zasypia. Stąd Słowa Allâha: {Nie chwyta Go ni drzemka}, które wskazują na to, że Allâha nie ogarnia nieświadomość spowodowana drzemką . Następnie Allâh mówi: {ni sen}, który jest silniejszy od drzemki.

Abu Musa powiedział: „Wysłannik Allâha przekazał nam słowa dotyczące czterech słów: „Allâh nie śpi i sen nie przystoi Jego Majestatowi. On obniża szale i je podnosi. Uczynki dnia wznawiane są przed Nim przed uczynkami nocy, a uczynki nocy przed uczynkami dnia. Jego Zasłoną jest światło lub ogień, a gdyby ją zdjął, promienie Jego Oblicza spaliłyby wszystko z Jego stworzenia, czego dosięgnąłby Jego Wzrok.”^[10]

4. Słowa Allâha: {Do Niego należy to, co jest w niebiosach, i to, co jest na ziemi!} – wskazują na to, że wszyscy są sługami Allâha, częścią Jego Królestwa i podlegają Jego mocy i władzy. Podobnie Allâh powiedział: [19:93-95]{Każdy, kto jest w niebiosach i na ziemi, przychodzi do Miłosiernego jako sługa. On ich przeliczył i policzył ich dobrze. I oni wszyscy przyjdą do Niego, w Dniu Zmartwychwstania, pojedynczo.}.

5. Słowa Allâha: {A któż będzie się wstawiał u Niego inaczej jak za Jego zezwoleniem?} – podobne są do Jego Słów: [53:26] {A ileż to aniołów jest w niebiosach, których wstawiennictwo nic nie pomoże, chyba tylko, jeśli Allâh pozwoli, i temu, komu zechce, i kto Mu się spodoba.} oraz [21:28] {oni będą się wstawiać tylko za tymi, których On sobie upodobał}. Werset ten zaświadcza o Wielkości, Dumie i Łasce Allâha, jak również o tym, że nikt nie śmie orędować przed Nim w czyjejkolwiek sprawie, jak tylko za Jego pozwoleniem. I rzeczywiście, w hadisie o wstawiennictwie Prorok powiedział:

„Stanę pod Tronem i upadnę w pokłonie, a Allâh pozwoli mi, bym został w tej pozycji tyle, ile On zechce. Następnie zostanie mi powiedziane: „Podnieś głowę, przemów, a będziesz wysłuchany, wstawiaj się, a twoje wstawiennictwo zostanie przyjęte.” Potem Prorok powiedział: „Pozwoli mi wprowadzić do Raju określoną liczbę (ludzi).”

6. Słowa Allâha: {On wie, co było przed nimi, i On wie, co będzie po nich.} –nawiązują się do Jego doskonałej znajomości wszelkiego stworzenia; jego przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Allâh powiedział, że anioły ogłosiły: [19:64] {My zstępujemy tylko na rozkaz Tego Pana. Do Niego należy to, co jest przed nami, to, co jest za nami, i to, co jest między tym wszystkim. Twój Pan nie zapomina!}.

7. Słowa Allâha: {Oni nie obejmują niczego z Jego wiedzy, oprócz tego, co On zechce.} – zaświadczają o tym, że nikt nie osiąga żadnej części Wiedzy Allâha, oprócz tego, co On przekazuje i na co pozwala. Ta część Wersetu wskazuje, że nikt nie dostępuje wiedzy o Allâhu, ani o Jego Atrybutach, oprócz tego, co On nam przekaże. Na przykład Allâh powiedział: [20:110] {a oni nie obejmują tego swoją wiedzą}.

8. Allâh powiedział: {Jego Kursî jest tak rozległy jak niebiosa i ziemia;} – Łakî` zrelacjonował w swym Tafsirze, że Ibn ‚Abbâs powiedział: „Kursî to podnóżek i nikt nie jest w stanie ocenić należycie Tronu Allâha.”^[11] Dodatkowo, Ad-Dahhâk powiedział, że Ibn ‚Abbâs rzekł: „Gdyby siedem niebios i siedem ziem zostało spłaszczonych i ułożonych obok siebie, razem dodane wielkością przypominałyby pierścionek na pustyni w porównaniu z Kursî.”

9. Allâh powiedział: {Jego nie męczy utrzymywanie ich.}– – co oznacza: nie obciąża Go, ani nie męczy ochrona niebios, ziemi i wszystkiego, co znajduje się między nimi. Ściśle mówiąc, jest to dla Niego łatwe. Dodatkowo, Allâh utrzymuje wszystko, sprawuje doskonały nadzór nad wszystkim, nic nie umyka Jego Wiedzy i żadna sprawa nie jest dla Niego tajemnicą. Wszystkie sprawy są niewielkie, skromne i poślednie wobec Niego. On jest Najbogatszy, godny wszelkiej chwały. On czyni to, co chce i nikt nie może pytać Go o to, co czyni, podczas gdy On o to zapyta (ludzi). On posiada absolutną moc nad wszystkimi rzeczami i doskonałe baczenie na wszystko. On jest Najwyższy, Największy, nie ma innego bóstwa godnego czci poza Nim, ani innego pana poza Nim.

10. Słowa Allâha: {On jest Wyniosły, Ogromny!} – podobne są do Jego Słów: [13:9] {On jest Wielki, Wyniosły}. Ten oraz inne Wersety, jak również autentyczne hadisy mówiące o Atrybutach Allâha muszą być rozpatrywane w sposób, w jaki rozpatrywali je Salaf (prawowierni przodkowie) – przyjmując ich dosłowne znaczenie, nie przyrównując ich (do atrybutów stworzenia) czy zmieniając ich oczywiste znaczenie.

---

^[1] Kursî – 1) krzesło, stołek; 2) siedzenie; 3) tron; 4) piedestał (Słownik arabsko-polski, J. Danecki, J. Kozłowska).  J. Bielawski tłumaczy tutaj jako „tron”.

[przyp. Abu Anas]
Kursî znaczy dosłownie podnóżek lub taboret, czasami błędnie tłumaczone jako Tron Allâha (`Arsz). Kursî wspomniane w tym wersecie, jest czym innym niż `Arsz, który wspomniany jest między innymi w 7:54, 10:3, 85:15. Kursî znajduje się poniżej Tronu (`Arsz). Waki`i przekazał w swym Tafsirze, że Ibn `Abbâs powiedział, „Kursi to taboret, a nikt nie jest w stanie właściwie ocenić `Arsz.” Al-Hakim przekazał to w Mustadrak od Ibn `Abbâsa, który nie przekazał tego jako słowa Proroka. Al-Hakim powiedział, „Przekaz ten jest Sahih według kryteriów dwóch Szeichów, lecz oni (al-Buchari i Muslim) tego nie spisali.” Ad-Dahhak przekazał także, że Ibn `Abbâs powiedział, „Jeżeli siedem niebios i siedem ziemi zostałoby rozpostarte i położone obok siebie, to w odniesieniu do Kursi, byłyby niczym obrączka na pustyni.” (Tafsîr ibn Kathîr, Surah al-Baqarah, 255)

^[2] [przyp. Abu Anas]
Według angielskiego tłumaczenia Taqi-ud-Dîn al-Hilâli & Muhammad Muhsin Khân,
{…Jego Kursî rozprzestrzenia się nad niebiosami i ziemią…}
{…His Kursî extends over the Heavens and the earth…}

^[3] Imâm Ahmad; Muslim również zapisał ten hadis, ale bez fragmentu zaczynającego się od „Na Tego, Który w Swej Dłoni…”

^[4] arab. oznacza: ghul, zły duch, demon (Słownik arabsko-polski, J. Danecki, J. Kozłowska)

^[5] Imâm Ahmad; At-Tirmidhi zapisał ten hadis w rozdziale o zaletach Koranu i powiedział: „Hasan Gharîb.”

^[6] odznaczający się łagodnością, zgodnością, nie sprzeciwiający się, nie protestujący, posłuszny, pokorny; będący objawem czyjejś łagodności, pokory (Słownik Języka Polskiego PWN)

^[7] Brzmienie wg. Al-Bukhâri; zapisał on ten hadis w swym Sahih, w rozdziale o zaletach Koranu oraz w rozdziale poświęconym opisowi Szatana; An-Nasâ’i również go zapisał w swym dziele pt. „Al-Jałm wa Al-Lajlah”.

^[8] Imâm Ahmad; zapisali również Abu Dâłud, At-Tirmidhi i Ibn Mâdżah, a At-Tirmidhi powiedział: „Hasan Sahîh”

^[9] Ibn Mardułjah

^[10] Sahih

^[11] Al-Hâkim zapisał ten hadis w swym Mustadrak od Ibn Abbasa, który nie powiązał go z Prorokiem. Al-Hâkim powiedział: „Jest on Sahîh zgodnie z kryterium Dwóch Sahih, a oni (Al-Bukhâri i Muslim) nie zapisali go.”

Autor: Szeich-ul-Islâm, Abûl Fidâ Ismâ`il ibn ‚Amr ibn Kathîr al-Basrî (zm. 774h)
Korzystano z oryginału oraz angielskiego przekładu dostępnego w internecie oraz na cd-romie
wyd. Darussalam, jak również z kilku przekładów Koranu na jęz. angielski, hiszpański i polski.
Nieautoryzowane rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci bez zgody tłumaczek zabronione.
Przekład: Elżbieta Al-Saleh, Katarzyna Kluza;

Zrodlo

Skromność i czystość w życiu muzułmanina

Jednym z celów islamu jest oczyszczanie duszy ze złych cech i skłonności, a to z kolei w naszej religii wiąże się z oczyszczaniem ciała. Nasza dusza oczyszcza się z tego, co złe, przez oddawanie czci Bogu Jedynemu, przez pracę nad sobą, abyśmy potrafili stać się całkowicie poddanymi. Naszym najważniejszym obowiązkiem wobec Stwórcy jest modlitwa, a z kolei warunki modlitwy to czystość ciała, czystość ubrania i czystośc miejsca, w którym chcemy się modlić. Anioł Dżibril ﷺ nauczył Proroka Muhammada ﷺ jak robić łu’du (oblucji), na samym początku jego Posłannictwa – co wskazuje na to, że zachowanie czystości było bardzo ważne.

Najbardziej chyba znanym wersetem mówiącym o konieczności obmycia ciała przed modlitwą jest werset 6, Sury Al-Ma’ida (Stół Zastawiony; w znaczeniu wg J. Bielawskiego):

„O wy, którzy wierzycie! Kiedy stajecie do modlitwy, to przetrzyjcie wasze twarz i ręce aż do łokci, przetrzyjcie lekko wasze głowy, a nogi myjcie – aż do kostek. A jeśli jesteście w stanie nieczystym, to oczyszczajcie się. A jeśli jesteście chorzy albo w podróży, albo jeśli ktoś z was przyszedł z ustronnego miejsca, albo jeśli dotykaliście kobiet, a nie znajdziecie wody, to poszukajcie dobrego piasku i wycierajcie nim twarze i ręce. Bóg nie chce sprawiać wam trudności, lecz chce was tylko oczyścić i chce w pełni obdarzyć was Swoją dobrocią. Być może, będziecie wdzięczni!”

Można w tym miejscu zauważyć, że zwrot „jeśli dotykaliście kobiet” większość uczonych rozumie jako określenie stosunku seksualnego – ze względu na to, że są hadisy, które mówią, że Prorok ﷺ po zrobieniu oblucji całował swoje żony, a następnie modlił się, nie powtarzając obmycia. Jedynie szkoła imama Szafi’iego rozumie te słowa dosłownie.

„Miejsce ustronne” oznacza miejsce, w którym załatwiamy potrzeby fizjologiczne, dzisiaj najczęściej jest to ubikacja. Zwrot „nogi myjcie – aż do kostek” oznacza konieczność dokładnego umycia stóp do kostek włącznie. Przekazał Abdullah bin Amr bin Assr (ra): Podczas podróży z Prorokiem ﷺ został on z tyłu. Dołączył do nas, kiedy wykonywaliśmy łu’du przed modlitwą Asr i przecieraliśmy mokrymi dłońmi nasze stopy. Zwrócił się do nas i dwa lub trzy razy głośno powiedział: Chrońcie wasze stopy przed Ogniem!

Warto zwrócić uwagę, że przytoczony werset precyzuje także ułatwienia dotyczące tajammum.

Kąpiel przed piątkową i swiĄtecznĄ modlitwą

Prorok ﷺ powiedział, że czystość jest częścią wiary, a wiara jest drogą prowadzącą do Raju. Następujący hadis, mówi o konieczności wykąpania się, zanim pójdziemy do meczetu na modlitwę piątkową. Według opinii większości uczonych nie jest to obowiązkowe, lecz pożądane: „Kąpiel w piątek jest obowiązkowa dla tych wszystkich, którzy osiągnęli wiek dojrzałości”. (Bukhari)

Przekazane było, że Sa`id ibn Jubayr powiedział: “Trzy rzeczy są Sunną (tradycja Proroka): W `Eid: udanie się pieszo (do miejsca modlitwy), wykąpanie się, i zjedzenie czegoś przed wyjściem (odnosi się to do modlitwy `Eid ul-Fitr).”

Inne hadisy zalecają mycie rąk przed i po jedzeniu (Prorok ﷺ powiedział, że kto kocha Boga Jedynego, myje ręce przed jedzeniem, a Bóg kocha tych, którzy myją ręce po jedzeniu), łu’du przed jedzeniem lub piciem, jeśli jesteśmy w stanie nieczystości, regularne czyszczenie zębów (Prorok ﷺ powiedział, że gdyby nie było to uciążliwe dla ludzi, nakazałby czyszczenie zębów przed każdą modlitwą).

SwierzoŚĆ oddechu i schludność

Jest też hadis, gdzie wyraźny jest zakaz przebywania w meczecie ludziom, którzy zjedli dużo czosnku lub cebuli („co przeszkadza ludziom, jak i aniołom” – w sensie zapachu). Ludzie, którzy wydzielają brzydki zapach na skutek jakiejś dolegliwości czy choroby, są zwolnieni z udziału w modlitwach piątkowych i świątecznych. Wyjątkiem jest przykry zapach z ust osoby, która pości – jest hadis, który mówi, że przykry zapach z ust poszczącego dla Boga jest lepszy niż zapach piżma. Podobnie powinniśmy dbać o włosy czy brodę, jeśli ją zapuszczamy.

Pewien hadis mówi, że do Proroka ﷺ przyszedł człowiek, który miał bardzo zaniedbane włosy i brodę. Wysłannik ﷺ poprosił tego człowieka, żeby doprowadził się do porządku, a kiedy tamten wrócił, z uczesanymi włosami i brodą, Prorok ﷺ powiedział: Czy nie lepsze to niż zburzone włosy i wygląd szaleńca?

Przekazała Aisha, że zobaczyła Proroka ﷺ przycinającego i perfumującego swoją brodę, i zapytała go: Ty tak czynisz? Odpowiedział jej: Allah jest piękny i kocha tych, którzy starają się być piękni.

CzystoŚĆ ubrania

Tak samo powinniśmy dbać o czystość ubrania. W pewnym hadisie jest powiedziane, że kiedy Prorok Muhammad ﷺ zobaczył pewnego człowieka w poplamionym ubraniu, zapytał: Czy ten człowiek nie ma czym wyprać swojego ubrania?

Przekazano też, że Wysłannik Allaha ﷺ zobaczył człowieka, który był ubrany tylko w dolną część ubrania. Zapytał tego człowieka, czy ma pieniądze, a gdy dowiedział się, że tamten ma ich sporo, odpowiedział: Skoro Allah obdarował cię majątkiem, to pokaż na sobie Jego dar i hojność.

Prorok ﷺ zalecał także, żeby w piątek zakładać inne ubranie niż to, w którym chodzimy do pracy lub które zakładamy w inne dni tygodnia (oczywiście, jeśli stać nas na świąteczne ubranie).

Umiarkowanie w ubiorze

Dozwolone jest noszenie ładnych ubrań, wręcz ładny ubiór i prezentacja sa mile widziane. Powinniśmy jednak uważać, żeby nie przywiązywać zbytniej wagi do spraw ładnego ubrania czy drogich ozdób, ponieważ takie zachowanie jest zakazane w islamie. Nie oceniajmy również ludzi po ich wyglądzie, bo islam naucza, że człowiek, którego ubrania nie są warte nawet jednej drachmy, może mieć duszę o wartości kwintali złota – i wtedy ten będzie miły Allahowi.

O synowie Adama! My zesłaliśmy wam ubranie, aby zakrywało waszą nagość, i jako ozdoba; lecz szata bogobojności jest lepsza. (…) (Koran, 7:26)

Człowiek, który zachwyca się swoim pięknem lub swoimi dobrami finansowymi i jest z nich dumny czy arogancki, i czuje się lepszy od innych, popełnia grzech.

Zakazy

Islam zabrania mężczyznom noszenia jedwabnych ubrań czy złotych ozdób – zezwala się na to kobietom, ale również pod warunkiem, że nie będą przesadzać. Prorok ﷺ przestrzegał kobiety przed blaskiem złota i drogich szat. Kiedyś powiedział, mówiąc zarówno o kobietach, jak o mężczyznach: Temu, kto za życia włożył swoje ubrania z przepychem, Allah włoży w Dniu Sądu Ostatecznego ubiór upokorzenia i zapali je Ogniem.

Inny hadis mówi, że Prorok ﷺ podszedł do mężczyzny, który nosił drogocenny, złoty pierścień, zdjął mu go z palca i wyrzucił, mówiąc: Niektórzy ludzie zakładają Ogień na własną rękę. Później znajomi tamtego człowieka radzili mu, żeby podniósł swój pierścień i wykorzystał go w jakiś sposób (na przykład sprzedał), ale on odpowiedział: Na Allaha, nawet bym go nie dotknął, po tym, jak Wysłannik Allaha go wyrzucił.

Podobnie islam zakazuje meblowania mieszkania, w którym przejawiałby się przepych, używania srebrnych i złotych naczyń czy jedwabnej pościeli. Zdarza się, że ludzie przytaczają pewien werset z Qur’anu, który mówi: „O synowie Adama! Bierzcie wasze ozdoby na każde miejsce modlitwy…” (Al-Araf – Wzniesione Krawędzie – ajat 31.) Nie oznacza to w żadnym wypadku, że do modlitwy mamy ubierać się w drogie ubrania czy cenną biżuterię; większość uczonych uważa, że „ozdoby” należy tutaj rozumieć jako ubrania zasłaniające ten obszar ciała, którego nie powinnniśmy pokazywać (awra), więc te słowa Allaha przypominają nam o konieczności zadbania o odpowiedni strój, kiedy chcemy stanąć do modlitwy, a także o tym, że powinniśmy wtedy mieć na sobie ładne ubranie – takie, które nas zdobi, jednak bez przepychu czy nieprzyzwoitości.

Umiarkowanie w jedzeniu

Podobna skromność powinna obowiązywać nas, jeśli chodzi o jedzenie. Prorok ﷺ zalecał, żeby muzułmanie jedli tylko wtedy, kiedy będą głodni, unikali także wyszukanych potraw czy nadmiernego objadania się. Warto dodać, że okres dżahilliji (ignorancji) bardzo często był kojarzony z powszechnym wśród Arabów nieumiarkowaniem w jedzeniu i w piciu, dlatego Prorok ﷺ nauczał, że islam cechuje się umiarkowaniem w tych czynnościach (nie mówiąc oczywiście już o przestrzeganiu zakazu jedzenia tego, co haram).

Opowiadał Dżabir, że na uczcie weselnej Alego i Fatimy gości częstowano winogronami i daktylami, a łoże zastępowała skóra barana.

Jeśli już mowa o weselu, pewien hadis Proroka ﷺ mówi: Najgorsze jedzenie weselne to takie, do którego nie ma dostępu biedny.

Pamiętajmy równocześnie, że Islam nie nawoływał do umartwiania się czy do zbytniej ascezy. Bog Jedyny w 87 wersecie, Sury Al-Ma’ida (Stół zastawiony) mówi, co znaczy (wg J. Bielawskiego):

„O wy, którzy wierzycie! Nie zakazujcie dobrych rzeczy, które Bóg uznał za dozwolone dla was, i nie przebierajcie miary. Zaprawdę, Bóg nie miłuje tych, którzy są występni!”

Ten werset wskazuje nam jasno na to, że jeżeli będziemy zakazywali (innym lub sobie) zaopatrzenia, które dostaliśmy od naszego Stwórcy, znajdziemy się między ludźmi występnymi.

Nie możemy być ludźmi, którzy kierują się tylko żądzami, pokusami, przepychem czy chęcią zapełnienia brzucha, ale życie doczesne (ad-dunja) też jest jednym z darów Boga dla człowieka i nie powinniśmy tego daru lekceważyć, czy nadużywać. Allah w Surze Al-Baqarah (ajaty 200. do 202., w znaczeniu wg J. Bielawskiego) mówi:

„Wśród ludzi są tacy, którzy mówią: ‚Panie nasz! Daj nam na tym świecie!’ Ale taki nie będzie miał udziału w życiu ostatecznym. Wśród nich są też tacy, którzy mówią: ‚Panie nasz! Daj nam na tym świecie dobro i w życiu ostatecznym dobro! I uchroń nas od kary Ognia!’ Oni będą mieli udział w tym, co zarobili. A Allah jest szybki w rachunku!”

Autor: Abd ul-Karim; Opracowanie: J. Hashem

---

Więcej o rytualnej kąpieli GHUSL i jej zasadach.

Więcej o higienie i czystości w islamie.

CO TO JEST ZAKAT CZYLI OBOWIĄZKOWY PODATEK MUZUŁMANINA?

Obowiązkowy podatek od nadwyżki indiwidualnego majątku, którego zbiór jest rozprowadzany pośród ubogich w islamie, nazywa sie ZAKAT.

Słowo ‚zakat‚ oznacza zarówno „oczyszczenie” jak i „rozwój”. Nasz dobytek jest oczyszczany przez odkładanie na bok jego części dla tych, którzy są w potrzebie lub generalnie dla całej społeczności; podobnie jak przycinanie drzewka, odcinanie gałęzi zachęca do nowego wzrostu.

Każdy muzułmanin oblicza swój zakat indywidualnie. Wymaga to rocznej opłaty w wysokości 1/40 (2.5 %) swych dóbr wyłączając dom, samochód i narzędzia pracy. Indywidualnie można podarować tak dużo jak się uważa jako sadaka (jałmużna) i robi się to raczej w sekrecie. Można to słowo przetłumaczyć jako „ochotnicza dobroczynność” i ma ono szersze znaczenie.

Prorok Muhammad ﷺ powiedział: „Nawet spotkanie swego brata z uśmiechem na twarzy jest aktem dobroci”. Prorok Muhammad ﷺ także powiedział: „Dobroczynność jest obowiązkiem każdego muzułmanina”. Został zapytany: „Co jeśli ktoś nie ma nic?” Prorok ﷺ odrzekł: „Powinien zacząć pracować własnymi rękoma na swój zarobek a potem oddać coś z tego potrzebującym”. Wtedy przyjaciele Proroka zapytali: „A co jeśli nie może pracować?” Prorok ﷺ powiedział: „Powinien zatem pomóc biednym i potrzebującym”. Towarzysze nadal pytali: „Co jeśli nie może zrobić nawet tego?”. Prorok odrzekł: „Powinien nalegać by inni czynili dobro”. Ci odpowiedzieli: „Co jeśli tego też nie może zrobić?” Prorok odpowiedział im: „Powinien więc sprawdzić czy sam nie czyni zła. To też jest aktem dobroci.”

MĄDROŚĆ ZA USTANOWIENIEM ZAKATU

Za ustanowieniem zakatu kryje się wielka mądrość. Wypełnia on wiele ważnych celów prawa islamskiego – szariatu, przynosząc wiele pożytków, ewidentnych dla każdego, kto rozważa treści Koranu i  tradycji – sunny, nakazujące jego wypłatę. Zakat jest niezbędny dla społeczności muzułmanów albowiem prowadzi do jej poprawy, zarówno pod względem finansowym jak i duchowym, pozwala wyeliminować ubóstwo i skąpstwo z serc, konsoliduje islamską gospodarkę, prowadząc do jej stabilizacji i dobrej koniunktury. Do mądrości kryjącej się za zakatem możemy zaliczyć m.in.:  

• oczyszczenie duszy wiernego z grzechów i wykroczeń, jak również ich negatywnego wpływu na serce wiernego; oczyszczenie duszy z podłych cech – skąpstwa i sknerstwa oraz ich wpływów.
• zaspokojenie potrzeb ubogich muzułmanów i ochronę ich honoru od poniżenia – proszenia innych niż Allaha.
• zmniejszenie ciężaru dłużnika (muzułmanina) – poprzez pomoc w spłacie jego długu
• przywiedzenie wahających się serc do wiary i islamu, umocnienie ich w wierze
• wspomożenie podróżującego muzułmanina, który znajduje się w trudnej sytuacji finansowej (np. został okradziony ze środków finansowych) i umożliwienie mu dokończenia podróży, tzn. powrotu do domu;
• oczyszczenie bogactwa i jego dochodów, ochrona przed bankructwem poprzez błogosławieństwo zaskarbione przez posłuszeństwo Allahowi i uszanowanie Jego nakazów, oraz miłosierdzie dla Jego stworzenia.

Również tradycja – sunna podkreśla wagę zakatu. Ibn Umar przekazał od Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim): „Nakazano mi walczyć z ludźmi dopóki nie wyznają, że nie ma boga poza Allahem, i Muhammad jest Wysłannikiem Allaha, będą odmawiać modlitwę i płacić zakat”. Dżarir przekazał: „Złożyłem przysięgę Wysłannikowi Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) na odprawianie modlitwy, wypłatę zakatu i szczerość i życzliwość wobec każdego muzułmanina”. Ibn Umar przekazał, że Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Islam opiera się na pięciu (filarach): świadectwie, że nie ma boga poza Allahem i Muhammad jest Wysłannikiem Allaha, odmawianiu modlitwy, płaceniu zakatu, hadżdż (pielgrzymce do Mekki) i poście w ramadanie”. [Wszystkie powyższe hadisy znajdują się w kolekcjach Sahih al-Bukhari i Sahih Muslim.]

WARUNKI ZAKATU

Prawo islamskie (szariat) określiło warunki, które muszą zostać wypełnione, aby zakat stał się wymagalny. Te warunki zostały zidentyfikowane w celu udzielenia określonych ułatwień właścicielowi majątku, aby mógł zapłacić zakat dobrowolnie. W ten sposób, zakat osiąga szlachetne cele, dla których został ustanowiony. Te warunki to:

• Pełna własność: całkowita własność oznacza, że właściciel posiada pełną moc dysponowania majątkiem, której nie mogą zakwestionować inni ludzie. Ponieważ zakat  jest uznawany za rodzaj własności – w odniesieniu do odbiorcy, darczyńca musi posiadać go całkowicie na własność. A zatem, zakat nie jest należy od majątku, który jest dimar (nie jest w pełni własnością ze względu na nieznajomość jego lokalizacji lub brak możliwości dotarcia do niego). Niektórzy Towarzysze powiedzieli: „Zakat nie należy się od majątku dimar, ani od odroczonej kwoty wiana  (albowiem kobieta nie może nim w danej chwili dysponować), ani od długu wymaganego od człowieka niewypłacalnego”. Aczkolwiek, jeśli taki rodzaj majątku przejdzie na całkowitą własność, zakat staje się od niego obowiązkowy tylko za jeden rok, niezależnie od tego, ile lat pozostawał on poza zasięgiem.

• Przychód z majątku, rzeczywisty lub przewidywany: rzeczywisty przyrost majątku ma miejsce kiedy generuje on dochód, lub kiedy dochód przynosi handel (sprzedaż). Przyrost sugerowany implikuje, że pasywa majątku, takie jak złoto, srebro i waluty – wzrosną, jeśli zostaną wykorzystane w (staną się przedmiotem) handlu. Aczkolwiek zakat nie jest należy od majątku, który nie podlega rzeczywistemu lub przewidywanemu przychodowi.‏

• Osiągnięcie nisabu – minimalnej ilości, wartości, od której należy się zakat: metoda obliczania nisabu jest stosowana względem gotówki, złota, srebra, towarów będących przedmiotem handlu, towarów spożywczych i bydła; zgodnie z hadisem Proroka: „Złoto nie podlega zakatowi, jeśli nie osiągnie (wartości) dwudziestu (20) dinarów”; kiedy osiąga tę wartość, połowa dinara musi zostać wypłacona jako zakat od złota. Podobnie, srebro nie podlega zakatowi, jeśli nie osiągnie (wartości) dwustu (200) dirhamów. Kiedy osiągnie tę wartość, pięć (5) dirhamów musi zostać wypłaconych jako zakat od niego”. W oparciu o ten hadis, nisab złota od którego należny jest zakat wynosi dwadzieścia dinarów (równowartość 85 gr.) dobrego jakościowo złota, zaś nisab srebra wynosi dwieście dirhamów (równowartość 595 gr.) dobrego jakościowo srebra.

Nisab towaru to kwota, której wartość stanowi 85 gr złota.

Zakat nie jest wymagany od innych rodzajów majątku, chyba że osiągną one nisab, który zostanie określony później. Zakat  staje się wymagany, kiedy (wartość, ilość) osiąga nisabu lub go przekracza.

Zgodnie z uczonymi ze szkół hanafickiej i malikickiej, nisab jest obliczany na początku i na końcu każdego roku.

Jakikolwiek wzrost majątku po osiągnięciu przezeń nisabu w trakcie roku, musi zostać zaliczony do ogólnej kwoty od której oblicza się zakat. Ten pogląd uznawany jest za najłatwiejszy i  najbardziej odpowiedni pośród innych poglądów uczonych, dlatego większość uczonych go podziela.

Zakat wymagany jest od czterech rzeczy:

• Zboża i owoce (produkty rolne, płody ziemi): nisab wynosi pięć (5) awsuq – tzn. 618 kg 10 (dziesięć) % zakat wymagany jest od produktów, które rosną przy pomocy naturalnych metod nawadniania – deszczu, strumieni, rzek; 5 (pięć) % od tych, które wymagając sztucznego nawadniania (zakat jest mniejszy albowiem właściciel musi inwestować w  nawadnianie uprawnych terenów).
  

Wy, którzy wierzycie! Rozdawajcie z dobrych rzeczy, które zyskaliście, i z tego, co wyprowadziliśmy dla was z ziemi. (Koran 2:267)

On jest Tym, który sprawił, iż wyrosły ogrody mające drewniane kraty, nie mające ich; I drzewa palmy daktylowej, i zboża dające różne pożywienie , drzewa oliwne, i drzewa granatu, podobne do siebie i niepodobne. Jedzcie z ich owoców, Kiedy one owocują; I składajcie należną daninę w dniu żniwa; lecz nie bądźcie rozrzutni! Zaprawdę, On nie kocha rozrzutników! (Koran 6:141)

• Złoto, srebro, pieniądze: złoto: nisab wynosi równowartość dwudziestu (20) dinarów lub 85 gr. – zakat = 2,5%; srebro: nisab wynosi pięć (5) ałsuq lub 595 gr., zakat = 2,5%; pieniądze: nisab wynosi równowartość 85 gr. złota lub 595 gr. srebra w danej walucie, zakat = 2,5 %.
• Towary na sprzedaż: zakat płaci się od wartości towaru, kiedy osiągnie ona wymagalne minimum – nisab złota lub srebra; zakat wynosi 2,5 % wartości.
• Zwierzęta hodowlane nie przeznaczone na sprzedaż; hodowane w celach reprodukcji, produkcji mleka, kiedy ich ilość osiąga minimalny poziom nisabu (od którego wymagany jest zakat): wielbłądy: nisab wynosi pięć (5) sztuk, zakat stanowi 1 owca; krowy:  nisab wynosi trzydzieści (30) sztuk, zakat stanowi jednoroczne cielę; kozy i owce: nisab wynosi czterdzieści (40) sztuk, zakat stanowi jedna owca.
• Współwłasność (chultah): chultah oznacza traktowanie majątku, którego właścicielami są dwie osoby lub więcej, jako majątku, którego właścicielem jest jedna osoba. To może być rezultatem jedności rodzaju i warunków, takich jak jedność pastwisk, miejsca nawadniającego i zagrody jeśli majątek stanowią owce, lub jedności zakresu odpowiedzialności i procedur w przypadku spółki. Mimo iż koncepcja chultah jest często stosowana odnośnie zakatu od bydła, niektórzy uczeni również stosują ją przy innych rodzajach majątku, takich jak rośliny uprawne, owoce i pieniądze. Zatem współwłasność jest traktowana jako ‘jedność’ stanowiąca ogólną sumę (kwotę, ilość) od której płacony jest zakat. Na przykład, stado z czterdziestu pięciu (45) owiec, którego właścicielami są trzy osoby, każdy włada piętnastoma (15) owcami, podlega zakatowi i należna jest od niego jedna owca, mimo iż traktując każdą z tych trzech osób odrębnie majątek żadnej z nich nie osiąga  wymaganego nisabu – czterdziestu (40) owiec.
• Zaspokojenie podstawowych potrzeb: rzeczy (majątek) będące własnością człowieka i przeznaczone na zaspokojenie jego podstawowych potrzeb, takie jak domy, narzędzia pracy, maszyny przemysłowe, środki transportu i meble są wyłączone z zakatu. To samo dotyczy pieniędzy przeznaczonych na spłatę długów, ponieważ dłużnik potrzebuje tych pieniędzy dla siebie, aby uwolnić się od uwięzienia i poniżenia. To prowadzi do wniosku, że pieniądze, trzymane na zaspokojenie podstawowych potrzeb nie podlegają zakatowi.
• Upływ roku: Majątek nie podlega zakatowi, dopóki nie upłynie pełen rok księżycowy od dnia kiedy osiągnął on (majątek) nisab. W sytuacji, kiedy budżet połączony jest z rokiem słonecznym, kalendarz słoneczny może zostać zastosowany pod warunkiem, że procent zakatu zostanie podniesiony do 2.577% zamiast 2.5%, aby zrekompensować różnicę pomiędzy tymi kalendarzami. Aczkolwiek, ten warunek nie dotyczy owoców i innych zbiorów. Kryterium przekazywania zakatu od tych dwóch rodzajów majątku jest wspomniane w Koranie: [6:141] {Jedzcie z ich owoców, Kiedy one owocują; I składajcie należną daninę w dniu żniwa; lecz nie bądźcie rozrzutni! Zaprawdę, On nie kocha rozrzutników!} Zgodnie z tym, większość uczonych uzgodniła, że upływ pełnego roku nie jest konieczny w celu zapłaty zakat od minerałów i wydobytych skarbów.
• Zakaz podwójnej płatności zakatu w tym samym roku: Kiedy zakat od majątku zostaje wypłacony, zwalnia on właściciela z obowiązku, nawet jeśli majątek zostaje później zamieniony na inny rodzaj majątku niż ten, od którego został zapłacony zakat. Na przykład, kiedy sprzedane zostaną zbiory lub bydło, a zatem zostaną zamienione na pieniądze, ten nowy rodzaj majątku nie podlega zakatowi w tym samym roku, w którym zakat został wypłacony od poprzedniego rodzaju majątku. Taka praktyka prowadziłaby do ponownej wypłaty zakatu, czemu zaprzecza hadis Proroka, w którym on stwierdził: „Zakat się nie powtarza”.

Zakat NIE jest wymagany od majątku publicznego, donacji i mienia charytatywnego: zakat nie jest wymagany od majątku publicznego, ponieważ jest to majątek  społeczny, będący własnością wszystkich członków danej społeczności, w tym i ubogich. Podobnie zakat nie jest wymagany od donacji oraz pieniędzy przeznaczonych na cele charytatywne, takich jak organizacje i fundusze charytatywne, jeśli nie należą do określonego właściciela.

JAŁMUŻNA Z OKAZJI KOŃCA RAMADANU – zakat al-fitr

To drugi obowiązujący muzułmanina akt dobroczynności:  przekazanie potrzebującym określonej ilości pożywienia po zakończeniu ramadanu przed modlitwą świąteczną z okazji zakończenia postu w ramadanie (id al-fitr). Zakat al-fitr oznacza dosłownie oczyszczenie, wzrost. 

Ibn Umar powiedział: „Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) nakazał, aby jeden sa’a daktyli lub jeden sa’a pszenicy jako zakat al-fitr wypłacany był przez każdego muzułmanina, młodego i starszego, mężczyznę i kobietę, wolnego i niewolnika”. [Buchari i Muslim]

Ibn Abbas powiedział: „Wysłannik Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) nakazał płacić zakat al-fitr temu kto pości, aby ochronił go od złych uczynków lub słów i w celu zapewnienia pożywienia potrzebującym”. [Abu Dawud, Ibn Madżah]

Zakat al-fitr należy uregulować przed modlitwą świąteczną al-fitr. Zakat al-fitr można uregulować jeden lub dwa dni przed świętem (robił tak Umar) lub w dniu święta przed modlitwą świąteczną. Ibn Umar przekazał, że Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) nakazał im aby regulowali zakat al-fitr zanim udadzą się na modlitwę świąteczną. Jeśli zakat al-fitr zostanie przekazany po modlitwie świątecznej, zaliczony zostanie wiernemu jako zwykła jałmużna (dobroczynność). Prorok (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) powiedział: „Zakat al-fitr wypłacony przed modlitwą (świąteczną), uznawany jest za przyjęty (przez Allaha) zakat, a wypłacony po modlitwie, uznawany jest za zwykłą jałmużnę”. [Abu Dawud]

Abu Said powiedział: „Rozdawaliśmy zakat al-fitr w imieniu każdego dziecka, osoby starszej, wolnego i niewolnika za życia Wysłannika Allaha (pokój i błogosławieństwo Allaha z nim) – jeden sa’a jedzenia, lub jeden sa’a twarogu, lub jeden sa’a pszenicy, lub jeden sa’a daktyli, lub jeden sa’a rodzynek” [Buchari, Muslim]

Wartość zakat al-fitr określa jednostka jednego sa’a (ekwiwalent: 2,5 – 3 kg) daktyli, jęczmienia, rodzynek, sera, ziaren pszenicy, ryżu [Muslim]

Niektórzy uczeni twierdzą, że każdy rodzaj pożywienia, charakterystyczny dla danego regionu kwalifikuje się jako zakat al-fitr, mogą być to np.: mąka, mięso, mleko. Rzeczy inne niż pożywienie, takie jak pieniądze, ubranie, meble, itd. nie mogą być darowane jako zakat al-fitr. Każdy płaci za siebie i za tych którzy są pod jego opieką, dając jedną z rzeczy wymienionych powyżej (ryż, mąkę, daktyle, itp.) – w ilości 2,5-3  kg od każdej osoby.

---

Zrodlo